Kayıp Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

Kayıp...

Açtığın yaraları sayıp, kanatmışım geceyi
Unuttum sevişmeyi, dokunsan yeter...

Bu keder
Bu baş belası kelimeler yeyip bitirecek beni

Sustuğunu, söylediğini saklayacak
Seni yasaklayacak bir zindan yok içimde...

Erkenci şehrin ayazında
Savruk bir duruşun, aksak yürüyüşün gölgesidir an

Yerini bilip, yurduna yalan bir yol göçüyüm

Ve teninde işlenmemiş bir günahın suçuyum

Azat et beni...

...

Kayıp...

Düşlerimi kokuna bulayıp, susmuşum yokluğuna
Bu yürek müptela sarhoşluğuna, anlasan yeter...

Ki derbeder, ayyaş ve sana yoldaş yalnızlığım
Ah şu kararsızlığım, öldürecek beni...

Bir mavi umman
Dümeni uçsuz bucaksız dalgalara kırılan limansız bir gemiyim...

Oysa özlediğim toprak kokusu
Sırtımı verip yasladığım bir ağaç gölgesi
Ve belki en fazla, payıma düşen o yar bakışı...

Ah be gülüm, bilsen nasıl zor geliyor
Artık yüreğim kaldırmıyor bu aldanışı...

...

Kayıp...

Sözleri sıralayıp bin susa mahkum ettim seni...
Alır boynuma saklarım nefesini, sarılsan yeter...

Bu aşktan da beter, bu ölümcül sevdalık, bu arsız yenilgi
Desem ki bir veda borçlusun bana,
Desem ki bir gülüş ansızın, desem ki bir öfke,bir sızı bir kavga...

Hiç gelmedin ki...

Ne zamansız bir tesadüfte yenildim
Arsız gözlerimin katline ferman!
Şimdi sol yanım talan
Bilmeliydim...

...

Kayıp...

Beni böyle anlayıp, biliyorsun ya...
Ayazda çırçıplak yüreğim ellerim soğuk... Tutsan yeter...

Sıcağın, yani anlayacağın dermanım sensin
Bırak sevişsin koca şehir, söze gelsin şairler
Ve bütün hikayeler aşkla yazılsın...

Büyüsün çocuklar, mayın tarlasından uzak
İçinde bin bir tuzak, gömülsün tarih
Sevdaya, ille sevdaya dönüşsün iklimler...

...

Kayıp...

Böyle ağlayıp çocuk gibi, bakma yazdığıma
Yoksan da bilmek seni, yoksan da bakabilmek aynı gökyüzüne
Ve yoksan da uyanmak aynı geceye
Dudağımda yarım kalan heceye, bölüşmek seni...

Sevebilmek yine de...

Kaldırım taşlarında yürürken
Ne bileyim bir sahilde akşamcı bir ayyaşla şarabı bölüşürken
Dibine vururken aşkın, düşünebilmek seni...

Yokluğuna inat be gülüm, seninle var kılabilmek yine de koskoca bir akşamı...

Bakma ağlayıp çocuk gibi yazdığıma
Bin gülüşe değişmem, sen diye düşen gözyaşımı...

Kayıp...

Beni hatırlayıp desen ki" o başka diyar"
Sigaranda bir efkar vakti olsam ömürlük...

Belki yine ölürdük ölmesine
O Sevda mevsimine yazılırdı ismimiz...

Hatırlayıp desen ki, "o başka diyar"
Yıkılırdı o duvar, birlikte yürürdük...

Sonra kavuşurdu nefesimiz, kim bilir...
Bir vakti bahar...