Kayhanlarımızın Yokluğuna Serzeniş

Eski dönemlerimizde hanlarımız vardı.
Hanlarımızın hepsi birer kayhandı.
Onlar birer alpti, erendi.
İllerin üstünden bolluk, bereket eksik olmazdı.

Nice zorlu dönemler atlattık, onlarla.
Hangi millet böyle zorlukları atlatmazdı,
Böyle güzel yüzlü alp kişilerle, bilge kişilerle.
Hepsinin kanından kutlu millet Türkün kanı akardı.

Nice güzel çağlar geçirdik, hep birlikte.
Köktürk olduk, medeniyetlerin kökünü attık.
Daha sonra meydana çıktık yeni bir bedende.
Uygur olduk, bütün dünyaya uygar olduk.

Daha sonra Karahanlarımız oldu.
İslamiyetin kutlu kubbesinin altına girip Abdülkerim olduk.
Türk - İslam medeniyeti bu kutlu milletin illerinde oluştu.
Peygamberimizin yokluğunda onların önderliğinde mücadeleye giriştik.

Kaşgarlıyla bütün Türk illerini gezdik.
Ahmet Yesevinin dergahına girdik gönül erenleri olduk.
Artık biz Türklüğün ve İslamiyetin yolunda birer Alperendik.
İslamiyetin sancaktarlığı altında nice gönüller fethettik.

Feth ederken rehberimiz ve yöntemimiz belliydi.
İlla-yi Kelimetullah uğrunda alemin nizamı...
Atalarımız önce nizamı kendilerine verdi.
Sonra yedi iklime, üç kıtaya...

Daha sonra zor günler gelmeye başladı.
Tebamız, kardeşimiz bize karşı kışkırtıldı.
Komşu kanı, kardeş kanı dökülmeye başlandı.
Türk milleti pervasızca telaşlanmaya başladı.

O dönemde başlamıştı atalarımız, kayhanlarının yokluğuna serzenişe.
Siper etmişlerdi gövdelerini, bu kutlu mücadeleye.
Herkes katılmıştı; çoluk, çocuk, ana, bacı, hemşire...
Kazanmışlardı, haklı mücadelerini karşı yedi düvele...

Bu millet yıllarca çok acılar çekti.
Hor görüldü, ezildi, hırpalandı, aşağılandı.
Ufukların ardından bir komutan kayhanlık görevini üstlendi.
Zorlu geçen yılların ardından Türklerin kumandan bir atası ortaya çıktı.

Türkler, onun zamanında büyük hamlelere giriştiler.
Yeniden büyük bir kutlu hanlık olmak yolunda önemli temeller atıldı.
Kıt kaynaklarla, son azıklarıyla birbirlerine kenetlendiler.
Türkün cihana bakışını, barışı bütün dünyaya gösterdiler.

Kutlu vatan Türkistanda doğan özgürlük ateşine karşı da kayıtsız kalmadılar.
Kardeş elini yeniden Kazana, Baküye, Taşkente, Herata, Kaşgara uzattılar.
Bahçesaraylı hocaları İsmail Gaspıralının yolunda İstanbuldaki bir gazeteyi
Kaşgardaki bir Türkün okumasına çalıştılar.
Aydınlarla, kutlu liderleriye ilim ve birlik yolunda nice kurultaylar yaptılar.

Daha sonra yıllar geçti, mevsimler değişti.
Türklerin komutan atası bu mücadelede yorgun düştü.
Son nefesine kadar eğilmeyen dik başı artık musallaya eğildi.
Türklerin son kalesi düşmanlarına esir düştü.

Aylar geçti, yıllar birbirini kovaladı.
Bu millet acılarla, kardeş kavgalarıyla çok bunaldı.
Artık kötü duruma düşmüş bu milletin karşısına bir kayhan çıkmazdı.
Çıksa da onu bu millet anlayamazdı.

Ey Türk milleti artık titreyerek kendi özüne yönel!
Kutlu analarının kucağında nice çevik, zeki gönül erenleri yetiştir.
Kavgayı, birbirini karalamayı bırak; kardeşçe tek yürek ol!
Sorunlarınla, düşmanlarınla boğuşarak Hak yolunda kötü giden talihini değiştir.