Kayboluyorum Şiiri - Ali Borabey

Ağlarken mi gözler ıslanır, yoksa...
Islanırken mi gözler ağlar, bilemedim.
Bana nasılsın dediler, kötüyüm diyemedim.
Sorsan onlara iyiydim ben, bencildim.

Değer verdim, yanım da kalmasını bilemediler.
Sevdim sevgimi gösterdim, göremediler.
Sırt verdim onlara, sırtımı kırdılar.
Yanlarında durdum, benden uzaklaştılar.

Ben yazmaktan yoruldum bunları
Onlar yaşatmaktan bıkmadı.
Ben sustukça onlar konuştu.
Ben durdukça onlar durmadı.

Kırıldım içime attım kırıklarımı
Kırıklarımı kimseye saplamadım.
Kırgınlıklarımı kimseye anlatmadım.
Anlayanım da yoktu zaten o yüzden
Hep sustum hep insanlara küstüm.

Ben anlaşılmaya çalıştıkça hep
Anlamamak için yemin etmişlerdi sanki beni
Ben canlanmaya çırpındıkça hep
Öldürmek için sıraya girmişlerdi sanki beni

Şimdi artık ne kendimi açıklarım kimseye
Nede derdimi anlatırım birilerine
Vefasızlardan vicdansızlardan uzaklaşıp
Beni tanıyan hiç kimsenin olmadığı yerlerde
Bir başıma yalnız kalacağım ben

Yok yok, ben yapacağımı yaptım.
Yaşadığımı yaşadım, yaşattığımı yaşattım.
Beni anlamadılarsa ben suçlu değilim.
Onlar sevmediyse ben suçlu değilim.

Kayboluyorum ufaktan, uzaklaşıyorum.
Ufalanıyorum yavaş, yavaş tozlaşıyorum.
İnsan iken gözlerde, zerre gibi uçuyorum.
Hayatlarınızdan sessizce, ayrılıyorum.

Göremeyeceksiniz beni
Hiç bir yer de bulamayacaksınız.
Beni hiçbir kimseye soramayacaksınız.
Onlar da bilemeyecek beni
Nerede olduğumu bilemeyecekler.

Her şey yaşandı ve bitti
Geride hiç bir izim kalmadı
Adresim geçmişte kaldı
Duygularım can verdi

Belki öldü diyecekler
Belki gitti sanacaklar
Belki yok oldu diyecekler
Diyecekler ama, ben duymayacağım.
Çünkü ben artık yanların da olmayacağım.