Ağlarken mi gözler ıslanır, yoksa
Islanırken mi gözler ağlar, bilemedim.
Bana “Nasılsın?” dediler, “Kötüyüm” diyemedim.
Sorsan onlara, iyiydim ben; bencildim.
Değer verdim, yanımda kalmasını bilemediler.
Sevdim, sevgimi gösterdim, göremediler.
Sırt verdim onlara, sırtımı kırdılar.
Yanlarında durdum, benden uzaklaştılar.
Ben yazmaktan yoruldum bunları;
Onlar yaşatmaktan bıkmadı.
Ben sustukça, onlar konuştu.
Ben durdukça, onlar durmadı.
Kırıldım, içime attım kırıklarımı;
Kırıklarımı kimseye saplamadım.
Kırgınlıklarımı kimseye anlatmadım.
Anlayanım da yoktu zaten, o yüzden
Hep sustum, hep insanlara küstüm.
Ben anlaşılmaya çalıştıkça hep
Anlamamak için yemin etmişlerdi sanki beni.
Ben canlanmaya çırpındıkça hep
Öldürmek için sıraya girmişlerdi sanki beni.
Şimdi artık ne kendimi açıklarım kimseye,
Ne de derdimi anlatırım birilerine.
Vefasızlardan, vicdansızlardan uzaklaşıp,
Beni tanıyan hiç kimsenin olmadığı yerlerde
Bir başıma yalnız kalacağım ben.
Yok, yok; ben yapacağımı yaptım.
Yaşadığımı yaşadım, yaşattığımı yaşattım.
Beni anlamadılarsa ben suçlu değilim.
Onlar sevmediyse ben suçlu değilim.
Kayboluyorum ufaktan, uzaklaşıyorum.
Ufalanıyorum yavaş, yavaş tozlaşıyorum.
İnsan iken gözlerde, zerre gibi uçuyorum.
Hayatlarınızdan sessizce ayrılıyorum.
Göremeyeceksiniz beni.
Hiçbir yerde bulamayacaksınız.
Beni hiçbir kimseye soramayacaksınız.
Onlar da bilemeyecek beni,
Nerede olduğumu bilemeyecekler.
Her şey yaşandı ve bitti.
Geride hiçbir izim kalmadı.
Adresim geçmişte kaldı,
Duygularım can verdi.
Belki “öldü” diyecekler,
Belki “gitti” sanacaklar,
Belki “yok oldu” diyecekler.
Diyecekler ama ben duymayacağım.
Çünkü ben artık yanlarında olmayacağım.
Kayıt Tarihi : 31.1.2025 22:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Anlatıcı, yaşamı boyunca değer verdiği, sevgi gösterdiği insanlardan karşılık görememiş, kırgınlıklarını paylaşacak kimse bulamamıştır. Her defasında anlaşılmaya çalıştıkça anlaşılmaz, canını ortaya koydukça incinmiştir. İnsanlara olan güveni, vefasızlık ve vicdansızlık yüzünden tamamen sarsılmıştır. Artık anlatacak, paylaşacak veya kendini açıklayacak hali kalmamıştır. Sessizce, görünmeden ve iz bırakmadan hayatlarından çekilmeye karar verir. Uzaklaşırken, adeta bir zerre gibi ufalanır, tozlaşır ve görünmez olur. Onun varlığı artık sadece geçmişin bir parçasıdır; insanlar belki fark etmeyecek, belki “gitti” diyecekler, ama anlatıcı artık onların dünyasında değildir. Hikaye, hayal kırıklığı ve yalnızlığın insanı içsel olarak nasıl yok edebileceğini, ancak aynı zamanda kendi sınırlarını korumak için sessiz bir geri çekilişin gücünü anlatır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!