Kaybolmuştun Şiiri - Arda Taşdemir

Bir gece yarısı buldum seni,
Yolunu kaybetmiş, suskun seni.
O sesini duydum ilk kez o an,
Kayboldum senin yolunda ben.

Karanlık yollar, ıssız sokaklarda,
Aydınlattın günümü, güneşimi.
Asfaltları gül gül çiçeklere çevirdin,
Tıpkı kalbime yaptığın gibi.

Birlikte bulalım, birlikte kaybolalım,
Birlikte sevelim, birlikte yaşayalım.
Birlikte uyuyup birlikte uyanalım,
Ama umudumuzu asla kaybetmeyelim.

İlk bakışların işledi kalbime nakışlarını,
Sardı, ısıttı, korudu, kolladı.
Çiçekler açtırdı adeta,
Gözlerinin yolunda kabul oldum sonsuza.

Sen de kaybolmuştun, fark ettim o an,
Denize açılan bir gemiydin, yalnız ve yorgun.
Fener kulesini bekler gibiydin,
Çünkü nice dalgalar, fırtınalar geçmişti üzerinden.

Liman oldum senin için,
Fener saçtım, yolu anlattım sana.
Fırtınaların ardındaki gökkuşağını gördüm,
Gökkuşağı fırtınadan sonra gelirmiş, anladım o gün.

Kaybolmuştun, bir kedi yavrusu gibi,
Annesini arayan, yalnız bir yavru.
Ateş oldun, pişirdin beni gözlerinle,
O bakışlarını anlatamazdım bu kelimelerle.

İşte o zaman anladım, her gücün bir güzelliğe yenildiğini,
Her günümü güzelleştirip yeşerttiğini.
Yaralara, darbelere kalkan olup merhem olduğunu,
Yokluktan, umutsuzluktan bile umut çıkardığını.

Anladım, sevgilim, o kalbin attığını,
Anladım, sevgilim, sevginin anlamını.
O gece, kör sağır olsam da geleceğini anladım,
Sevgilim, çölleşmiş kalbimi yem yeşil yapacağını.

Anladım seni, baktım o zaman gözlerine,
Gözler, kalbin aynasıdır, dediklerinin gerçek olduğunu.
Her şeyin bir anda değişip güzelleşebileceğini,
Anladım, sevgilim, anladım seninle her şeyi...