Kaybolmayan Dostluk Şiiri - Mesut Berk

Kaybolmayan Dostluk

Küçük bir çocuk vardı yıllar önce,
Dünyası birkaç bilyede dönüyordu,
Elleri titriyor donuyordu,
Ama yine de üşümedim diyordu,
Kardan adamlar yapıyordu arka bahçede,
Biraz kömür, birkaç havuç, bir süpürgeyle,
Ve atkısını doluyordu kardan adama,
Üşümesin diye!
Sevgisinin sıcaklığından katıyordu,
Onun bütün soğuğuna karşılık,
Çünkü onu çok seviyordu.
Ve sonra eriyordu her kardan adam,
Geriye sadece bir çift kömür göz bırakıyordu.
Peki neden bu kadar erken gidiyordu!
Çocuk ancak yıllar sonra anlıyordu.
Aslında hiç gitmediğini, ve o kömür gözlerle,
Hep onu izlediğini.
Şimdi bir maşanın ucundan onu seyrediyordu yine,
Beni ateşe atma diyordu sanki,
Gözlerime bak belki tanırsın der gibi!
Birden kömürleri avucuna aldı yaşlı adam,
Eski dostunu unutmamış olmalı ki,
Onu ateşe atmaktan vazgeçti.
Çünkü biliyordu, o sıcağa hiç dayanamazdı.
Ve o koca çocuk artık hiç üşümedi!