Yok pirzola Şiiri - Mine Kırelli

Ey sevgili !
Hayat diyorum bizi nereye sürüklerse sürüklesin arkanı dönüp baktığında ; peşi sıra yine seni takip eden ben olacagım..
Bilirsin beni , yeniden varoluşların kadınıyım, en çok ta sen bilirsin..
Uzun yollardan geldik seninle, Sen benim yol arkadaşımsın..
Şimdi o yolu yalnız yürüyecegiz ve bil ki ; sessizce ayak izlerini takip edeceğim..

Gün geceye vuruyor , aklımda binbir halin..
Sahi aynı mıyım bıraktığın yerde, gerçi sen bırakmam derdin beni ,köfte :)

Korkuyorum, ve bununla baş etmek çok zor..
Söylediğin gibi ‘kalbimden de söküp atamazlar ya’ seni..
Ama insan, gururunu kaybettiğinde değil ; inandıklarını kaybettiğinde kaybedermiş ve ben inancımı kaybetmedim; bizim için her sabah yeniden küllerimden doğuyorum..

Sen!
İnanma sevdiğim, bizim hikayemizde kötüler kazanmayacak..
Arabanın arkasına yaslanıp şarabımızı yudumlarken, -değdi diyerek bakacagız geldiğimiz yola..

Ben duyduklarıma inanmadım!!
Sen de gördüklerine inanma..
Bir ilüzyonun için de kaybolma..