Kayboldum Şiiri - Özlem Çay

saymadım ki adımlarımı.
adını unuttuğum
sayısız sokaklarda ilerlerken,
bildiklerimi es geçtim
beklemedim..
telleri duvaklarında salınırken
sararmış perdeler ardında
kırışmış hayaller gördüm,
giremedim..

göz ucuyla kestiğim
köşe başlarında
haraç mezat satılan
bedensiz sûretlerin,
bedelsiz külhan beylerine çaktığı
eğreti gülüşler gördüm,
durmadım..

tahtaları sökülmüş
bir sokaktan geçti ayaklarım,
nefesi kesikti evin.
cumbasına,
ciğerinden sökülü al rengi bağlamış
parlayan yıldızı soluk,
yirmilerinde toprak bellemiş döşeği
bağrımın dumanı
acı tüten bacaya yenik,
yüzüm eğik
duramadım..

kırık pervazına yaslı kollarıyla,
ağıt yüklü sepetinden
ezgiler sağaltan ninenin
sesinden geçtim yan sokağı,
kursağının çatlaklarından
tütünlü geceler düşüyordu,
bıraktım
durmadım..

infaz yasasına müteakip
şartlı salıverilmiş genç kızın
gül yanağında beliren tomurcuk,
köhne bir damın
aralanan demir kapısında açıyordu..
önümde ki sokakta
göbek bağı kesilmemiş
sevdalar doğacaktı besbelli,
gülülmsedim,
geçtim..

saymadım adımlarımı..
bağrı yanık kaç ağıtlı,
dumanı tüten kaç türkülü,
nihayete ermemiş
kaç nihavent sokak geçtim..
gecenin sessizliğinde
çarmıha gerilmiş kaç dizeye,
tekmil vermeden
firar eden kaç yüreğe
masallarından düşen
kaç ömre rast geldim..
saymadım..

kaç çığlık
sokak duvarlarına işlenmiş
düğümlerinden kopuyordu?
kaç yetimin açlık fetvası veriliyordu?
sokak ortasında yapraksız ağaca
kaç kahır çaputları bağlanmıştı?
sayamadım...

adını bildiğimi
unutmak istediğim
sokaklardan geçiyordum..
adımlarımı hiç saymadığım,
adımın adına denk düşen
tüm sokaklarından geçtim bayım!
kayboldum...öz/

nisan/on dokuz