Kaybolduk Şiiri - Songül Toprak

Suçu bezen insanlara, bazen hayata bazen de dünyaya attık,
Kimi zaman nefsimizi, kimi zamanda iblisi suçladık,
Zaman geçti yollar bitti ama biz bir günah keçisi aradık,
Kim olduğuna bakmadan, neden ne için olduğunu sorgulamadan...

Aslında en kolayımıza geleniydi kendimizi hep temize çıkarmak,
Çekirge gibi hep sıçradık, zeytinyağı misali üste çıkmayı başardık,
Kibrimize kibir eklerken, egomuzu zirvelere çıkardık,
Geride bıraktığımız enkaza aldırış etmeden, durmadan duraksamadan...

Gün geldi kötülüğe ortak, hainliğe arkadaş olduk,
Kimin umurunda âlemde olup bitenler, kimin umurunda lime lime edilen mefhumlar,
Ne yazık ki düşürdüklerimizi kaldıramadık yerden,
Bir tespihin inci taneleri gibi dağılırken, toparlanamadık,
Kendimizi, aslımızı ve şahsiyetimiz kaybederken...

Acıyı hissetmez olduk, duyguları bir yana atarken, o da normalleşti,
Uzayan gecelerin koyu karanlığında, susmayı, hareketsiz kalmayı benimsedik,
Zira bir virüs gibi hızla yayıldı düşünce tembelliği,
Kanlı çığlıklara kulak tıkayıp, balıklama dünyaya dalarken...