Kayboldugum karanlik Şiiri - Mehmet Bildir

Sessizlesen bir gecenin karanlığında ince ince düşen bir kartanesi gibi indim gök yüzünden.
Hafiften bir rüzgar değdi
solyanima,omuzlarimdan ağırlığını hisedince yalnızlığın,göğüs kafesimdeki acının bir önce ki günün iki katıydı,

Hazan düşmüş topraklara,gözlerimdeki nemin soğukluğu vardı,nefes nefese kalmış bir yokuşun orta yerinde yorulduğumu hissettim,durdum adım atamadım hevesle çıktığım yolun yarısında tükenmiş bir ben,bensiz bir ruh gibiydim.

İnsan yolun yarısında yorulurmu,gülmeyi unuturmu,sevmekten vazgeçermi yada hayat neden bukadar acimasizdi,
Bildiğim bütün yollar yabancilasti,dinlediğim şarkılar eskisi gibi tebesum etmedi,kalemim sayfalara küstü, mürekkebim bile dondu, göz yaşlarım bile gözlerimden ayrıldığını yanagindaki kuruluktan farkettim,

Bilinmeyen bir sevdanın döngüsünde kendimi arar oldum,sol yanımda yalnızlığım,beynimde sensiz düşlerim,biletsiz bir yolcu gibi
Hangi raylarda,hangi vagonlarda,hangi otobüs duraklarinda unutum anilarimi,hayllerimi farkında bile değilim.

Var ile yok arasında kalmış ve iki degirmen taşı arasinda sıkışıp kalmış bir buğday tanesi kadar caresisizim bugün,
Bir yanım hüzün, bir yanım yalan,
Ben kimim diye arar oldum günlerce,aylarca belkide yıllarca,
bu büyüsüne kapildigim dünyanın sonu gelmez karanlığında.
Bir kaybolan ben birde seni ariyan bir ben..

Mehmet bildir(pirsair)
24.12.2024
00:33