Kaybolan Akşamlar Şiiri - İsmet Hoşca

Yalnızlığım, ömrümün hiç bitmeyen melodisi...
Zayıf ve savunmasız, kaybolan akşamlarımda,
Öylece bitivermiş bir çam ağacına benziyorum...
Sallanıyorum işte bak! Kaybolan akşamlarımda.

Kendini fırtınaya dayanan var mıdır? Çam kadar,
Çözemedim! Nasıl öğreniyorum insan tanımayı,
Hem de eğiliyorum yerlere düştü, düşecek kadar...
Savunmasızım işte bak! kaybolan akşamlarımda.

Sensizliğinin üzerinden, ne kadar zaman geçmiş...
Sayamadım. Öğreniyorum hala zamanı saymayı...
Terle karışık hala sen kokuyorum biliyor musun?
Sallanıyorum işte bak! kaybolan akşamlarımda.

Yokluğunda bu kadar zaman üzerime nasıl sinmiş...
Yetmiyor. Sonra... uzun uzun tutuyorum soluğumu...
Hissetmek için, senin uçuşan saçlarının kokusunu,
Hissediyorum işte bak! kaybolan akşamlarımda.

Tutuyorum ama, kahrolası ciğerlerim iflas ediyor
Seni solumaya derin derin, uzun süre duramıyor...
Yetmiyor sinem ve kafesim, hayalin bile sığamıyor,
Sallanıyorum işte bak! kaybolan akşamlarımda.

Biraz kaçsam kendimden; gelip yanıma oturuyorsun...
Orada gözlerinin içiyle bana bakıp bakıp gülüyorsun
Buradasın da gitmemişsin gibi, bunu hep yapıyorsun...
Sallanıyorum işte bak! kaybolan akşamlarımda.

Bu yüzden ağlatan resmini gözümün önüne asıyorum...
Buradaymışsın da tükenmez sonbaharlar yaşıyorum..
Kendimi de avuntu olmadığına sonsuz inandırıyorum...
Sallanıyorum işte bak! kaybolan akşamlarımda.

Hayatın altı üstü bir ve aynı, nedir beynime giren...
Kac yüzyıl gidişinden geçmiş, sensiz üstüme sinen!
Çok yorgunum! Umduklarım bütün yüzsüzlüğümden...
Umutlanıyorum işte bak! kaybolan akşamlarımda.

Öğren, çok sevdiğin koparılınca, nasıl acıyacak,
Umut bu, belki bir de gelip kucağıma atlayacak,
Beklediğim de sensin bana sıkı sıkıya sarılacak,
Sarılıyorum işte bak! kaybolan akşamlarımda.

Aniden gittin, daha fazla ne yaralayabilir ki beni?
İmkansızlık yıkılıyor üzerime, yaşıyorum seni,
Tutunacak birşey yok başka! Senin ılık nefesini
Hissediyorum işte bak! kaybolan akşamlarımda.

Halbu ki o gün öpüşmüştük yemek sonrası, öncesi,
Oysa, allahaısmarladık bile denmeyen kaçış gecesi,
Bir de gelen kırmızı gülleri çok sevdiğin bilmecesi,
Pekala anlıyorum bak! kaybolan akşamlarımda.

Sana her akşamımdan bağırıyorum duyuyor musun?
Allahın belası! Güller ne çok özlendi biliyor musun?
Kahrolası! Ne bekliyorsun daha, hadi geliyor musun?
Hala seni bekliyorum bak! kaybolan akşamlarımda.

Arada sırada hala 'küçük ev'de köfte ekmek yiyorum,
her gün ve her gece beni özler belki döner diyorum!
Yoksun işte lanet olası! yalnızlığımı bitiremiyorum.
Hala seni bekliyorum bak! kaybolan akşamlarımda.

Bu yüzden yok artık gece uykularım! Gelmiyorsun,
Yoksun işte. Seni üzdüm, geliyorum demiyorsun...
Titrercesineyim! kırmızı gülleri de mi sevmiyorsun,
Güllerinle bekliyorum bak! kaybolan akşamlarımda.

İsmet Hoşca