Kaybettiklerim En İyi Eşyalarım

Kaybettiklerim en iyi eşyalarım,
Durmuş bir kalbin anısı var, herkes kadar!

Çocukluk bir duruştur,
En iyi çürüyen gençlik,
Anne süt gibidir,
Yokluğunda gece uyunmaz,
Işık sönse de,
Kendimi bırakırım,
Tanrıça kültünde her anneye...

Karaciğerin ateşini yere kadar düşürsek bile,
Yetimhane bahçemiz de hep yanar,
Motifli tülbentler ölümün bir illüzyon olduğunu söylüyor,
Toprak Ana'nın sayısız kalbi var,
Gelinlik yerine kefenleri saymazsak,
Ben yine de varım, düzeltmek için,
Beni de görmedikçe, çocuk tanrılar!

Bu bir hatıra, lanet olası çöldeki her bir kum tanesi,
Çocuğumun vücudundaki varlığı ne kadar acımasız,
Tanrı'ya dua etmek bir işarettir,
Anne kokusuna adanmış sade bedenler,
Güneş doğarken ödenen bedel gibi,
Ayrıca avala ile onaylanmıştır...

Masumiyetini kaybediyor,
Acılı ruhla alay ederek,
Gençliğim ve çocukluğum arasında,
Ölüm var!

Varlığa sığmadı,
Annemin söylemediği şey ne?

Kusura bakmayın orada kalın artık beklemiyorum,
Üst satırda, diğer olumsuz fiil son ekini katlayın,
Hadi oyna benimle, gözlerimi kırpıştırdım anne!