Yetirdi beynim düşünmesini,
Tıpkı doğa gibi,
Kimse duymuyor çiğliğimi
Kimse anlamıyor
Yüreğimi kavuran ateşi,
Duyuramıyorum kimseye içimdeki isyanı
Kendi kendimi yakıyor yok ediyorum
Yüreğimdeki acıya dayanamıyorum ki,
Ben anneyim insanim çocuğum,
Ben, küçük bir kuşum maviliklerde uçan,
Çöllerde esen küçük bir kum tanesiyim.
Ben, vahşi ormanlara sığınmış bir ceylan,
Kara toprakta büyümeye çalışan bir fidanım,
Ben, kasırgalardan kaçıp limana sığınmış,
Küçük takayım,
Kimse görmüyor,
Kimse duymuyor ki beni.
Yenildik mi insan denen canavara,
Fırtınalara kasırgalara
Törelere, ahlaksızlıklara
Hırsımızın esiri olduk
Bir varken elimizde,
Bir daha istedik
Utanmadık yok etmekten,
Kızarmadı yüzümüz basarken cimlere,
Titremedi elimiz keserken bir ağacı,
Acımadı yüreğimiz,
Sapanı uzatıp vurduğumuzda bir kuşu.
Yanmadı içimiz kirletirken denizi,
Göremedik yıldızların sönüşünü,
Ne bırakacağız çocuklarımıza düşünmedik,
Katlettik geleceğimizi henüz büyümeden,
Harabeye cevirdik küçücük yürekleri
Bir daha bir daha vurduk,
Düşünmedik geleceğimizi
Uyanmadık uyanamadık
Yenildik yenik düştük,
İzin verdik büyümesine içimizdeki öfkeyi.
Kaybettik insani,
İnsan olmanın güzelliğini,
Çok geç kaldık dönemeyiz artık geri.....
05.11.2006
01:15
(önümüz kocaman bir karanlık
dönülür mü aydınlık günlere)
Kayıt Tarihi : 5.11.2006 15:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çocuklarımıza ve doğaya karşı yapılanlar son zamanlarda içimizi bir daha bir daha yaktı. Biz insanoğlu hala uyanabilmiş değiliz. Utanıyorum çocuklarımın yüzüne bakarken, utanıyorum TV izlerken, siyasilerin ölen çocuklar üstünden siyaset yaptıklarını görmekten, utanıyorum, çocuklarıma güzel bir gelecek bırakamamaktan. sevgiler
------ bu da benim yazacagim yorum gibi.. tebrikler syin dost.
TÜM YORUMLAR (6)