Kaybediyorum içim deki mavi gökleri anne ...

dağların hırçın, isyankar kadını
kır çiçeği gibi kokuyor tenin
öyle yanmış , öyle susamış öyle muhtaç
hasret kıvrımlarında ılık bir su gibi
ince bir sızı gibi
kutsal ateşten daha kutsi
her gün damarlarımda sen akıyorsun annemaria

ne kadar yorgun uzayıp giden yollar
ne kadar mecalsiz göçebe kuşların kanatları
babasını özleyen tüm öksüzler adına
nur yüzlü gök alınlı ihtiyar kadınlar
masallar okuyor kentin sağır evlerinde

sonsuz vaktin mızrapları kaç kez daha kırılıyor
kaç kez daha yanıyor kor yürekler
ufukların ucunda ışık sızan dehlizlerden
bir deniz ülkesinden bir gece ansızın sen de gel annemaria

gurbet akşamları yorgun hatıralarla müzdeviç
dağınık saatler karanfil kokuyor
hüzünlere müteveccih yürek ısısı
perdeler çekiliyor güneşe

ölüm kara bir bulut gibi şehrin üzerinde
eriyor kurşuni gün batımlarının kızıllığı
sığırcık çığlığı belki ağlayanların sesi
kaybediyorum içimdeki mavi gökleri annemaria

eski bir türkünün ucu yanık nağmesinden
kaçıncı kez düşüveriyor yapraklar
yeller estikçe

ışıktan filizlenmiş hep aynı zaman
uzun mesafelere dört nala koşarken boz atlar
aşkından sürgün yemiş her seferinde
vücudumun nevruz toprağı annemaria

usul usul tekrarlanıp duruyor saat
eriyen karın akan suyun rüzgarın yönü değişiyor
tene değiyor ilk nisan yağmuru
göğüsten çıkan her nefes gibi
tek bir kalpte atıyorsun
yüzü esmer gözleri sürmeli teni kavruk annemaria

gök kubbenin mavi örtüsüne öylesine bürünmüş
gölgeye boğulmuş yer yer
mor menekşeler derin vadilerin karanlığıyla yoğrulurken

soluklar dökülüyor dudaklardan
heyhat ki seferdeyim gece gündüz
ne ovalar, ne çaylar ne dağlar
ah bir bilsen içimden neler geçiyor annemaria

saklanmış gri gölgelerinde susuyor
hazan sökülüyor sararan yapraklardan
göklerin sükuta büründüğü anlarda
hey …saçları gece rengi ,
yanakları kan kırmızı kadın
sana yazılmış bu destan annemaria

redfer