Kaybedecek bir şeyim kalmadı.

Ulan, yıllar geçmiş, ömür gitmiş elin adamına…
Harcamışız ne varsa; gençlik, umut, hayal…
Kimi dost bildik, kazık attı.
Kimi aşk dedik, sırtını döndü.
Şimdi dönüp bakıyorum da,
Aptallığım yakıyor içimi.

İhtimallerin peşinden süründüm durdum,
Yalanların ortasında yüzerken kendimi avutmuşum.
Akıl desen sıfır, umut desen var bir ton,
Ama n’oldu? Hepsi elimde patladı.
Kendi ellerimle kurduğum hayalleri,
Kendi ellerimle yıktım, utanmadan.

Zaman desen, almış başını gitmiş,
Benden çaldığın anları geri ver desem,
“Yok, kusura bakma” der, o kadar pişkin.
Gözüm hedeflere dikili kaldı yıllarca,
Ama her seferinde o hedefe bir adım kala,
Yine tökezledim.

Şimdi soruyorum kendime,
Ne kaldı elimde?
Bir avuç yara, bir avuç keder,
Bir de üstüne gidenlerin ardında bıraktığı,
Bitmek bilmeyen bir boşluk.

Giden gitsin ulan!
Ben alıştım arkalarından el sallamaya.
Ama şu yüreğim yok mu,
Hâlâ bir umutla çırpınıyor.
Ona şaşırıyorum işte.

Hayat mı? Zaten kendi çapında beter.
Ama hâlâ halime dil uzatanlar var ya,
İşte onlara pes diyorum.
Ne bok yemeye hâlâ konuşuyorsunuz?
Ben bitmişim zaten, daha neyin peşindesiniz?

Kaç düşmanım var, kaç laf sokanım var,
Umrumda mı sanıyorsunuz?
Artık canımdan başka kaybedecek
Hiçbir şeyim yok!

Gönlüm Çöplük Gibi bee

Ah Şu Gönlüm Ah?
Hepten yamalı bohça gibi.
Bir yerinden sökük, öbür tarafı dökük.
Aşka, sevdaya ayıracak bir gram takatim kalmamış.
Elveda kelimesine öyle alışmışım ki,
Hoş geldin lafını unutmuşum.

Bak, bu hâlime alışmışsam,
Başka bir şeye şaşırmam artık.
Bu dünyadan ne beklerdim ki zaten?
Huzur mu? Yalan dolan.
Mutluluk mu? O da başka bahara.
Kader almış götürmüş elimden ne varsa,
Bana bir iki eski anı bırakmış.
Bari onları da alaydın be kader, Tam olsun!

Şimdi ne varsa yıkılsın,
Kim varsa gitsin,
Umrumda mı sanki?
Sözün bittiği yerdeyim ben,
Bundan sonrası boş laf, beyhude bekleyiş.

Kendi hâlime bakıyorum da,
Kim ne derse desin artık,
Kim ne istiyorsa alsın, götürsün.
Beni sevindirmek mi? Unutun.
Kaybedecek zerre bir şeyim kalmadı benim.
Özer Baba