Kavuşmaya ramak kala Şiiri - Sabri Polat

Paslı bir mermi
Şarapnel...
Alnının orta yerinden
Vurup, yıkmak isterdim
Yalnızlığın filintalarını
Sensiz geçen saatlerin
Akrep ve yelkovan sesini
Yalnızlığın kalın duvarlarını
Devirmek ...
Sensizliğin esaretine
Özgürlüğe beş bin adım
Kala...
Avucumun içine aldım
Tutkularımın, ateşlerini
Bir elimde sen yani ateş
Bir elimde bana düşman
Olan dağlar
Her yeri yaktım, cayır cayır
Susuzluktan, yandım
Etrafım duman kapladı
Nefesiz kaldım, sen yoktun
Seninle olmaya dört bin kala
Ey tatlı dilber
Yoluma pusu kurmuşlar
Sana tatlı tatlı gülümseyenler
Kavuşmaya üç bin
Bin adım kala
Dost kim düşman kim
Kim bunlar...
Bu kuru kalabalık ne
Gökyüzü kızıl, yer sarı
Yer gök mahşer
Mahşerin dört atlısı
Kim bunlar...
Yüzlerinde peçeler
Eşkiya mı? bunlar
Kavuşmaya ramak kaldı
Ben sen sen ben
Bu su bu ateş
Sev sevebilir sen
İkisini...
Kavuşmaya bir adım kala
Bu ne telaş bu ne acele
Kavuşmaya bir göz ara
Ara verme, kapat !
Öperken gözlerini