Kavuşmak Şiiri - Yakup Günel

Sudaki yansimana dokunamamaya benzer kavuşmak,
Ne zordur bu acıyla beraber yaşamak...
En zor olanı da o hisleri okumak,
Biterdi cümleler noktalarla buluşamadan.

Sessizce geldi geçti; gördü olanları,
Dinledi teker teker tüm yalanları.
Omzunda büyük yüktü, acısından kalanları,
O bile kavuşamadı dermanına; ruhu hep yaralı...

Ali ve Nino misali hislerin kavuşması,
Ne zor şeydir hayallerin akılda hâlâ yaşaması.
İnsana verdiği derin yaralar da cabası,
Kanıyor ağır ağır derin yarası.

Yıllarca istediği hayalleri bir hiç oldu,
Tüm yaşamı onun gözyaşlarıyla doldu.
Kavusamamanin getirdiği acı ona bir okuldu,
Yüreğinde açan çiçekler teker teker soldu.

Aynadaki senle kavuşmak istersin naçizane, Hayalindeki sene göz kirparsin mesut olursun yine.
Hayat getirir acıları; insanı iter öfkeye, kine,
Haykırsan da olmayacak bir çare bu derde.

Mecnun düştü Leyla'sının peşine,
Geçti en zor yollardan, aldı sazını eline.
Kavusamamanin çaresizliğini anlatan nağme...
Yankılanıyor tüm dünyada çaresizce.

Uzun zamandır konuşulamayanlar belirsiz...
Buluşmanın hissi o an için tarifsiz.
Kaf Dağı kadar uzak nokta kadar yakın...
Mesafeler onun için bir o kadar önemsiz.

Ulaşmaya çalıştı her seferinde hayallerine,
Sona yaklaştıkça başa döndü yine,
Fotoğraftakine dokunamamak yıpratır insanı.
Gözyaşları bulaşır ondaki tek resmine.