Kavuşmak Şiiri - Osman Öğütlü

Kavuşmak

Ve işte…
Yollar tükenirken umut bitmedi,
Hasretle yanmış yüreğim
Sana kavuşmanın ışığını gördü.

Birden bahar geldi içime,
Kırılmış dallar çiçek açtı.
Gözlerimde biriken yağmurlar
Güneşinle buharlaştı.

Kavuşmak…
Bir mucize gibi dokundu kalbime.
Yüzyıllık yalnızlığın ardından
Bir tebessümün yetti yeniden doğmama.

Ellerime dokunduğun an
Tüm acılar sustu.
İçimdeki fırtınalar dindi,
Geceye yıldızlar geri döndü.

Hasret,
Artık bir masalın içinde kaldı.
Ayrılık,
Geçmişin küllerinde boğuldu.
Ve ben,
Senin gözlerinde yepyeni bir dünya buldum.

Kavuşmak;
Bir yarayı sarar gibi,
Bir çocuğu sarar gibi,
Bir ömrü sarar gibi…
Senin kollarında hayatı sardım ben.

Bir bakışın yetti
Tüm kaybolmuş yılları affetmeye.
Bir gülüşün yetti
Bütün hüsranları silmeye.
Sen geldin ve anladım:
Aşkın adı sadece senmiş.

Şimdi ne takvim işliyor,
Ne saatler geçiyor.
Zamanı durduran tek şey var:
Seninle aynı nefeste yaşamak.

Ey kavuşmak!
Sen bir dua gibi düştün gönlüme,
Bir umut gibi filizlendin içimde.
Ve sonunda,
Küllerimden yeniden doğdum
Sevdanın ateşiyle.

Ozzy07 - Siyah_Kalem