Kavuşmadan Ayrılmak Şiiri - Kağan İşçen

doğru düzgün konuşamadım caddelerle bugün
ilk akşam telaşıyla akıyordu genç bir kız
kendi hayallerinden çok tozunda sokağın
bunu ilk ben anladım
soluk soluğa bir başlamaksız sonlanışı
bencilliğin kör sarhoşluğunda nahoş
uç noktalarda bir içe kapanışı
yine bugün evimin kapısındayken konuşmadım içimden
sarışın bir ölüm güzelliğiydi Ekim yalnızlığım
sus pus ilk defa rahatını bozmak istemedim
eski ev sesleri aktı gözlerimden
ağlamadım...

ırak koşuşturmacalarla uyanıyorum her alalık
çocuklukta direnmeyi hasta duvarlara anlatmakla yükümlü
ve son bir gayret sürgit aşklara
iyimser arkadaşlıklara niyetlenerek her şarkıda
yaratılmış hiçbir tarihi boş bırakmadan
öğlen sonu aydınlığı yakarken alnımı
kamaşan gözlerimle arıyorum sade bir gelişi
kavuşmak provalarıyla geçiyor tüm ömrüm
ama nedense her seferinde kavuşmadan ayrılıyorum
ağlamıyorum...