Katran Karası Geceler Şiiri - Naime Özeren

Beni katran karası geceler mahvetti.
Göremez oldum pembe düşlerimi.
Öyle gecelerde kaybettim dişlerimi
Sormayın neden diye, sıkmaktan tabi.
Avuçlarım kanadı o gecelerde,
Düşünmekten bitap düştüm gecelerce.

Halkın sağlığını hiçe saydılar,
Hazineyi boşaltıp bankaları sattılar,
Vatanı beş kuruşa düşmana pazarladılar.
Kitleri yağmalayıp eğitimi yozlaştırdılar.
Gariban vatandaşı kandırıp yobazlaştırdılar.
Lar, lar, lar, buralar bize dar.
Birazcık aklım vardı, onu da yerinden oynattılar…

İçmesini bilsem eğer yetmeyecek bir 70 lik.
Doluya koysam almaz,boşa koysam dolmaz.
İşte öyle bir gecede attım düşüncelerimi
Bir dipsiz kuyunun derinliğine.
Oysa gömdüğümü sandığım anılar pusuda beklemede
O kör olası, katran karası gecelerde.

Öyle bir gecenin sabahında bıraktım işimi.
Bırakmadı düşünceler bir türlü peşimi.
Büyük ağabeyim öyle bir gecede kayboldu 1980 lerde
Ziverbey Köşkü'nde bulunmadan önce.
Dönünce çok geçmeden parkinson oldu,
Boşa gitmedi yani çektiği onca işkence
Öldü aradan birkaç yıl geçince.

Bir öğrencim televizyonda görüntüde
Pişmanlık bildirisi okuyordu millete.
Beynimden vurulmuşa dönmüştüm birdenbire.
Vay canına Naime,sen neler yetiştirmişsin be!
Katran karası gecelerde düşündüm yine:
Kabahat çürüyen elmada mı, yoksa bende mi? diye.
Ben yetiştirirken o meyveler henüz çiçekti,
Esas suçlular onları çürütenler bence.
Peki öyleyse onlar nerede?
Suçlular kayboldular katran karası gecelerde.
Şimdi hepsi aramızda geziyorlar özgürce…