Katran Karası Şiiri - Celal Bahar

Issız sokaklardan geçiyorum, adım adım...
Gökyüzü katran karası,
Yüreğim alabildiğine puslu,
Ayaklarım yalpalıyor,
Korkularım attığım her adımda,
Daha bir şiddetle artıyor.
Bilirsin kabuslarımın bittiği yerdeydin,
Ve sen huzuru bulduğum tek kimseydin.
Bu yüzden böylesine zor senden gitmek.
Döküle döküle gitmem bu yüzden...
Ama olur da ardımdan gelmek istersen işin kolay,
Giderken bıraktıklarımı izlemen yeter...
Kalbim zaten hemen yanı başında,
Aklım sadece bir kaç metre uzağında,
Onun ötesinde canım kaldı,
Az daha ilerledin mi ruhumu göreceksin,
Biliyorum şimdi dönüp ''sana ne kaldı'' diyeceksin.
Öyle ya; sen ''git'' derken ne kolay söylemiştin.
Giderken param parça olduğumu nereden bileceksin...