Katil Kadınım Şiiri - Eray Dedik

Bir savaştı bizimkisi.
Ordusu yalnız bir kadın.
Düşmanı silah arkadaşı.
Kesilmişti dalları yasemin saçlımın.

Ahşap bir ev,
Büyük bir orman.
Panjurundan saksılara damlayan yağmur,
Çitleri saran bir sarmaşıktı, gözümde.

İlk silahı o çekti.
Güzel beline yapışan siyah çamaşıra saklamış.
İlk banaydı ölüm korkusu,
Diğerlerinin sefası olan sevişmeler.

Kamuflajı cennet gibiydi.
Gülümsedim, yine kandım.
Sapladı mermilerini bir bir,
Kanlar boşalıyordu gözlerimden.

Hâlbuki severdi gözlerimi.
Kirpiklerimi de,
Sapladıkça sapladı mermileri,
Katil kadınım.

Onunki dünya savaşıydı,
Irkı dini fark etmezdi sevilirken.
Ben ise kendimle savaşıyordum,
Herkesin hayatımı yağmaladığı bir iç savaş.

Böyle ölmem dedim.
Üzerime atom gözlerinle de saldırsan,
Kokunu bir zarf ile kapıma da göndersen ölmem.
Gittin bi kere ya,
Ben ölmeye o gün başladım katil kadınım.