Kasvetimin Yağmuru Şiiri - Erhan Turan

Şu an yeryüzüne hâkim olmuş gri bir renk,
Her yeri sarmış bir kasvet havası.
Bilemiyorum belki de içimdeki kasvettir her yeri saran.
Sağ yanımdan bana doğru gelen simsiyah bulut var,
Sanki önüne çıkanı alıp götürecekmiş gibi bir havası var.
Çok da umurumdaydı sanki, alıp götürsün beni ne çıkar.
Daha haberi gelememişken bir ses beklediğim yâr.
Ben kasveti yüreğimde yaşarım,
Bazen umuda yelken açıp dağları aşarım.
Kime ne olmuş, kim ne yapmış bundan bana ne!
Ben artık takmam kimseyi, bildiğimi yaşarım.
Çiselemeye başlarken siyah buluttan kopan damlalar,
Hafif hafif tenimi okşamaya başladı bile,
Yağmurun eşliğinde esen soğuk rüzgârlar...
Öyle bir yağıyor ki yağmur...
Görsen her yer aniden oldu yapış yapış çamur.
Kafamdan vurup ayağımdan çıkıyor sanki her bir damla,
Umurumda değil hiçbir şey, tek derdim sensin artık bunu
anla!
Adımlıyorum çamurlu sokakları siyah buluta doğru,
Beynimi zapt etmişken içinden çıkılmaz bu soru...

Sordum yüzüme çarpa çarpa beni sırılsıklam eden yağ-
mur damlalarına,

Varsa bir imkânı ne olur beni götürün haber alamadığım
yârimin yanına.
Öyle yorgun öyle bitkin düştü ki ayaklarım,
Artık tek bir adım bile atamadım...
Çöktüm öylece dizlerimin üstüne,
Ne olur yârim bir ses ver,
Yoksa bir daha kalkamam ayaklarımın üstüne...