Kasvet Okyanusu Şiiri - Bengi Su 2

İliklere kadar hissedildi yokluğun
Donuk bakışlarını görmek pahasına
Uçurumun kenarında pençeleştiğim adamın
Ruhunun kim olduğunu öğrendiğimde
Sen yoktun
Ben kayboldum

Sustum
Söyleyecek sözüm olmadığından değil
Dilimin görevini kalbimin yaptığından
O konuştukça kimse duymadı
Ben bile
Yüreğimde toza, elimde koza dönen sözlerim
Gözümde yaşlara dönüştü, sustum
Sen yoktun
Ben kayboldum

Artık kimse yoktu etrafımda, yalnızlığımın yarısı
Sen bile
Gidecektim, gidiyordum da
Ardıma baktım son bir umutla
Sen yoktun
Ben kayboldum

Senin her zerren aidiyet şımarıklığıyla boğuşurken
Koca şehir yıkıldı üstüme
Enkazdan çekip almadın
Bambaşka insanları metropol bedeninle sarıyorken sen,
Ben küçücük bir kasabaya muhtaçtım
Sen yoktun,
Ben kayboldum

İçimde gözyaşlarımla, öz yaşlarımla
Suladığım çiçeklerim, kara bitkilerim
Ancak senin toprak olduğun yerde açardı
Güllerim soldu, gözyaşlarım kurudu
Geriye bizden kalan
Yalnızca bir ayraç
Kurumuş gül dalından.