Kaşmir Yünü Şiiri - Nemir Enver

Düşünmeye vaktimiz yok..
Ne benim sinirlerim tahta,
Ne de senin dudakların kalay.
Elimin altında.. gömülü elin,
İpek işlemeli: Mendil!..
Vücût nimetleri: Sayılamayacak kadar çok.
Ömürse: Kısa!..

***

Düşünmeye vaktimiz yok..
Ben şiir kullanıyorum.. Ve
Düşünce -Gülayşem- kullanmayacağım..
Bir kılıç gibi, çırılçıplaksın.
Göğüslerin beni alıp kanatlanıyor
Tüyleri üstünde deviniyorum
Kaşmir yünlerinde boğuluyorum..

Çiçek yağmurları: Amân veriniz..
Ey kaşmir yünleri: Amân veriniz..

Billûr adaları: Yakına gelin,
Yanınızda ölmek: Dehşet verici!..

***

Gözlerinde karartma durumu,
Gökyüzünde yine, fırtınalar var..
Hiç bir izâhât beklemiyorum.
Aşkı ne öldürür?.. İzâhtan başka!..

Seviyorum seni:
Hâfızam uyuşmuş, en uç sınırda.
Seviyorum seni: Ne olacağım!
Kim olacağım!
Nerede olacağım, tamamen meçhûl!
Seviyorum seni: Yok edecek kadar!
Sana koşuyorum:
Ateşin derinliğine, yürüdüğü gibi Budistin!!..

***

Gülayşem!
Şiddet.. Ve
Cinsellik çağındayız..
Dehşet ve değişim çağındayız..
Celladın kılıcından,
Gılgamış’ın Destanından kaçalım..
“Kaabîl’den” günümüze, vücûdun sıcak kuma gömülü..
Göğüslerin çiğneniyor: Bir biftek gibi, halîfenin dişleri arasında...
-olaylarının yarısı uydurma-
Târîh için vaktimiz yok..

***

Yaklaş..
Yaklaş bana..
Târîhi, medya çöplüğünde birlikte yakalım..
-yıkmadan, onarmak olmaz-
Vücûdundan -bir ok gibi- fırlar akınlar..
Vücûdundan, başlayacak, bir gün: Kurtuluş..

İstanbul, mayxana, 26.04.01