Kasket İmlemesi Şiiri - Özgür Deniz Kara ...

bir bebe kucağımda
öperken anlıyorum
kasketim başımda yine
önü eğri bakar gelen güne
memede süt gökte yağmur
etinden tohumlar uzanır tanrılara

mevsimlerden akşamdı
geç kalmıştı kadın bir şeylere
anılar akıyordu parkasından
benim başımda kasketim
seyrederken silinen ayak izlerini
kara bir gemi salınıyor
kokun doldurmuş yelkenlerini

bilemezsiniz
sırları vardır kadınların
kasketlerinse gizleri
ardı dünya altı keder
uzatıyorum başımı
yaslamaya çalışıyorum omzuma
anlıyorum
kadın güzel gökte yağmur kundakta bebe
anısız bir kasket hediye ediyorum
biliyorum biriktirecek gün geçtikçe

sonra diyorum
sonrası yok anlıyorum
ardından bakıyorum
başım erişmiyor omzuma
-omzuma erişmez ya-
aleme de sığmaz bilirim
mesken edinirse bir kasketim var işte

kim bilir ne mutludur
doğduğu yerde ölenler
ilk kasketi başında gömülenler
geçip gitti ömrün çoğu yollarda
çarıkta toz heybede azık
bir gülüş düşer bir yerlerde
kalır kasketinde söylenmemişler