Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
şiir bu günün ve geçmişin arasında kurduğu bağı öyle bir tasvir ediyor ki, sanki o sokakta uzun yıllardır özlediğimiz bir şeyler var bizim de ve bu yüzden öyle bir burukluk hissediyoruz okurken.. çünkü bir çoğumuzun geçmişine ait bir 'o sokağı' vardır, ve en güzel anıları, en unutulmayacak dostlukları, aşkları ve yılları vardır o sokağın içinde... okurken kendimizden bir çok şey bulabileceğimiz, çok güzel bir şiir.. kutlarım zeynep hanım.. saygılar size..
Hiç birgün sıradan değildir aslında. Sıradan bakmadığımız hiçbir gün...
Sıradışı bir anlatım ve duygusuna kilitleyen bir şiir. çok güzeldi.
içtenlikle kutlarım Nilgün Hanım. Tam puanla listemde.
Sevgiler...
Ara sıra tanıdık yollardan geçip hiçbir izi bozmadan soluk alabilmek hüzünle karışık bir duygu yaşatır insana.. Çocuk olabilmek olanca masumiyetiyle...Çok güzel bir şiir okumanın keyfiyle kutluyorum..Sevgilerimle..
Şiir okumaya ve almaya geldim.. Değerli şaireyi bir kez daha kutluyorum...
Anlam dolu bir çalışma kutluyorum tebrikler Sn Zeynep hanım
Anlam yüklü değerli paylaşımınızı yürekten kutluyorum. ..+..+.. Saygı ve sevgi ile kalın.
Okunası bir şiir kaleminiz daim olsun baki selamlar USTA KALEMLER GRUBU
'Günahsız cümlelerimle
Göğsümü yırtan kelimelere ihanet etmeden
Ya aşkı kurtarıyorum
Ya da yitmiş umutlara dokunan
Saf bir çocuk oluyorum.'
...
Yürekten tebrikler...Saygılar.
Müjdat Bilgin
Çok manidar dizeler yüreğinize sağLk duyguLarınızı ne güzeL kaLeme aLmışsınız .. tebrikLer..:)
Haydi, sevgili
Gece bitmeden bana yasak gülüşlerinle seslen
Satırlara sığdıramadığın kor zamanları
Gözlerime yaz,
Haydi sevgili
Uyandır beni gölgesi derin aşktan
Yasaklı kavuşmaların şerefine
Kedersiz sevdalarla seviştir hüzünlerimi
Kanatlarım kırılmadan
Şiirlerle tara saçlarımı
Işığı özlemek gibidir aşk
Tutsaklığın adıdır aşk,,
Ümit ettikçe bekledim
Bekledikçe daha çok sevdim
Sevmemeyi diledim
Diledikçe öldüm,,,,Bir varmış bir yokmuşla başladı ya..
Aslında hiç var olmayan masal (ımız)
Bir lanet gibi içine çöken kara büyüydüm
Düşsel bir yanılgıydım
Belki de hiç olmadım senin için
Belki de bir hayaldim
Ve Sen..
Uyandın bu hayalden
Ve Ben..
Bittim o anda senin yüreğinde..
rüzgarın yönü intiharlara essede yaşanmışlıkları silmek yürek ister... bir anlık mutluluğun bedelini yürek ağır ödesede sevgiyi taşımak bir ömür ister...
sevgilerimle canım yüreğine sağlık...
Bu şiir ile ilgili 45 tane yorum bulunmakta