Kasım Kokulu Şiiri - Kağan İşçen

arkadaşlarımlayım
yaprağı kımıldamıyor sensizliğimin
kahve çekirdeği gözlerin
yarasını kaşıyor imalarına üşüşmelerimin
karlı bir ormana benzeyen sesinin
soluğunun buharından kaçıp
çayım acı
kesme taşlı bir sokağın kahrından koruyorum
tumturaklı düşlerimi
elmacıklarınla öpüşmekli

üşüme
ölürüm kirpiklerini yumuşundaki ana

üşengeç nazenin bakışlarının
kılcal damarlarına sızmış sevilmek isteği
dipsiz kuyular kadar arzulu
zaman hep geçti
bizse hep olduğumuz gibi
birbirimiz için caddeleri öykümüz bilmişiz
öykümüzü kaderimiz
kasım kokulu ağaçların
boyunları akşama bükük
kent çarşılarında
alaysı puslanmışlığıyla perdeler
suç ortağı yokluğunun

beklediğimiz yaza ulaşmaya çalışmakla geçti ömür
pişman değilim
inan selviler söğütler
ve kavaklar unuttu ağaçlığını
benimse seni sevmekti
yeryüzüne saldığım köklerim
öyle bir tutundum ki hayata...
sana bakınca daalanıp budaklanır gece çığlarım
çığlıklarım çılgınlıklarım
sana bakmakla dallanıp budaklanır
yollarımın kasım'a telaşlı hazırlığı

kuşkusuz geceden daha yalnızım
karanlığın bile üstünü ben örtüyorum
sensizliğime üzülmesin çaresizlik
ondan kötü
yokluğun var şahdamarımda