Kasıklarımdan aklımı akıtıyorum

Ve
Ellerim ıslanıyor, bacaklarımın arasında.
Yapışmasın diye, avuçlarımdaki söz dizilimi,
Yere döküveriyorum.

Yerde,kuş ölüleri...

Oysa ki ben,acımayı unutmuştum.
Kulak kabartıp, göğün yüzüne,
Kanat çırpışı duymayı bekleyen,
Kimselere acıyamazdım artık.
Üstelik,
Kulak kabartmaktan öteye de
Geçmiyordu kimseler.

Ben...bense,
Hiç gitmediğim o evin damına,
Serip damarlarımı,
Kanımın kurumasını, izlemekten öte
Hiçbir şey yapamazdım.

Söylenmeyen sözler çarpışıyor
İnsanların gözlerinde.
Benim gözlerimse,boşaldı az önce
Yorgunum,
Bakamam kimselere.