Kaşık kaşık aşk kara şekere Şiiri - Ayha ...

Kaşık Kaşık Aşk

Dalarsın maziye, yakarsın bir cigara,
Söze kaşık kaşık aşk diye girersin…
İster aç karnına, ister tok karnına,
Günde üç öğün kaşık kaşık aşk…
Öyle açsın ki sevdaya,
Hiç doymayacak gibisin.

Aşk vardı Toroslarında falan filan derken,
Birden "Hasretinden prangalar eskittim." dersin,
Kimse anlamaz aslında o pranganın,
Kalbinin tam ortasına takıldığını.
Güya gitmişsin…
Ama içindeki yolculuk, hâlâ başladığın yerde sürüyor.

Kaşık kaşık dökülen hüzünle yoğurulmuş geceler…
Sofraya oturur gibi kuruyorsun duygularını;
Bir yanına sevdayı koyuyorsun,
Bir yanına gururu…
Ortaya da seni delice bekleyen geçmişi.

Aşktı bu, evet…
Ama öyle kitaplarda yazan cinsten değil.
Bu, dağların sabah sisine sinmiş,
Göç eden kuşların ardında unutulmuş bir ağıt gibi.
Kıymetini bilen azdı,
Sevmeyi bileni zaten hiç çıkmadı.

"Kaşık kaşık aşk!" dedin ya,
Bilmezler ki her kaşıkta biraz zehir vardı,
Biraz özlem, biraz aldanış…
Ve bir damla sen.

Toroslarda yankılanan bir çoban kavalı gibi iç çekişlerin,
Seyhan’ın kıyısında oturmuş
Eski bir kendine türkü söylüyorsun aslında.
"Ben buradayım!" diye bağırıyorsun içinden,
Ama kimse duymuyor seni
Çünkü sen susarak en çok konuşanı oldun bu dünyanın.

Dersin ki:
"Aşkla yaşanmaz ama aşksız da ölünmez!"
Sonra bir sigara daha yakarsın,
Bütün şiirlerin külünde kalır ism-i aşk.
Kokusunu bilirsin onun,
Tenine değil de hayaline sinmiş gibi…

Yastığa düşen her gece,
Onun gülüşüyle başlar,
Bir bakmışsın, gözlerinden önce anıların ıslanır.
Sen sustukça, kelimeler isyan eder,
Ve sen yazdıkça, o hep biraz daha çoğalır satırlarda.

Gece yarısı uykularını çalarken,
Kaşık kaşık aşk içersin yine.
Gönlün ne açtır, ne tok…
Ama bir yudum "o" ile sarhoş.

Bir gün biri sorarsa ne oldu bu adama diye…
De ki:
“Bir kadın geçti yüreğinden…
Bir kadın geçti, elinde sevda kaşıklarıyla…
Ve ben o kadının ellerinde aşkı doya doya yedim…
Kimi zaman acı, kimi zaman yanık,
Ama hep gerçek bir aşkla...”