Kaside-i Leyl-i Vuslat Şiiri - Kara Çocuk 2

Doğdu gönül ufkunda vuslatın mâh-ı tâbânı,
Aşkınla nûra gark oldu kalbimin her zamânı.

Yıldızlar gülüşlerle süsledi engin semâyı,
Her ışıkla müjdeledi vuslatın armağânı.

Ay doğdu ki gönlümde güller açıldı bahârı,
Her nefesim şükürle andı vuslat diyârı.

Bir dalda açan gülün, çölde serinleyen suyu,
Her beyitimde sen varsın, her nefeste aşk huyu.

Dolunayla süslemiştim hicrânı evvel zamân,
Şimdi vuslatla parlar semâda sonsuz nişân.

Hicrân ile yanardım, her beyitim âh olurdu,
Şimdi vuslatla yazdım, her mısra gülzâr olurdu.

Geceler karanlıktı, hicrânla dolu zamân,
Bu gece nurla açtı, vuslatla doldu cihân.

Adını ansam cânâ, geceler gülistân olur,
Her kelâmın gönlüme inciden mercân olur.

Gözlerin ki mâh gibi, sözlerin şafak nûrudur,
Sana kavuşan gönül, cennet-i me’vâ bulur.

Senin beğendiğin söz “dilim lâl kaldı” dedin,
Ben de lâl bir cevherim, kalbine düşen mededim.

Şaşkınlığın şahidim, hayranlığın izimdir,
Seninle yazılan bu, ebedî bir sözüm’dür.

Ben kandil oldum cânâ, yoluna ışık saçtım,
Karanlık hicrânlardan sabaha vuslat açtım.

Ömrümde ne var ise uğruna terk eyledim,
Benliğimi silerek aşkına cân söyledim.

Her şiirim bir nehir, birleşti vuslatında,
Her kelâmım dua oldu, eridi gözyaşında.

Ne hicrân ola bir daha, ne ayrılık vakti,
Ebediyyen sürsün bu vuslatın kudreti.

Her an dolsun gönüller vuslatın nûruyla,
Her dua yükselecek şükürle, aşk doluyla.

Zemzeme der ki cânâ, bu kasîde bir şükür,
Vuslatınla dirildi kalbimde ölü her ömür.