Kasabın kızı Şiiri - Muradem Jk

Ki siz de baba mesleğidir,kasaplık.
Gelenektir;
daha keskin olsun diye inkarlarla tıkıştırdığın ağzında,
bir dili bilemek...

Ve en iyi bildiğiniz şeydir;
bir gövde en güzel neresinden ayrılır,giderek.
Dönüşüne kilit vurulmuş bir göç yolunda;uçtun ellerimizden.

Gebe kaldığın inatlarınla bir öğlen vakti doğurdun ayrılığı;
sorsalar hala "leylekler getirdi" dersin,
göğsün bu kadar süt bereketiyken ...

Gezdiğin yerler ve gülücüklerin de itirafçısı olabilir,
denize kıyısı olan şehirler de,beni hiç sevmediğinin.
Ortak bir yas'ımız bile olmamış seninle,
ayrılıktan acı...

Sen hiç sallamadın beni;
giderek bizden,ayrılığı uyuttun dizlerin de.
Her şeye rağmen değerdi;
değneklerle yürüyen kalbimin,
ayaklarını sana kırdırması.

Ne acı;
acır bana,seni okuyan;
görünce seni bana yazılmamış.

Artık bana bir sabah beni uyandırmak kalıyor,
"hadi" demeliyim,"uyan,gidiyoruz"
Ki bilirsin,ayıptan sayılır,bir adamın bir kadına ağlaması,
ve o zaman ben de gideceğim,biz olan benden...

Muradem