Kartpostal Şiiri - Necati Yazgan

O konak halkı uyurken gezdim,
Bende medyum gibi bir hal sezdim.
Sardı etrafımı çepçevre hayâl,
Kararan aynada bir kartpostal,
Söylüyor her geçenin yokluğunu,
İnsanın hâtıralar olduğunu.
Onun emrindedir üç çifte kayık.
Henüz onbeşte, hayat ufku açık.
Seyre çıkmış konağın nazlı kızı,
O civân, kalbe düşen tatlı sızı.
Bembeyaz yaşmağı, tül şemsiyesi;
Çiçek açmış o sabah terbiyesi
Duvak olmuş yanıyor gül tende,
Duyuyor aşkı o gün tozpembe,
Görüyor kendine âşık genci,
Bir levent, sanki ezelden dengi
Şimdi kalblerde doğan tatlı serâb,
Bırakıp onları günlerce harâb.
Duymamış kimse o aşkın sesini,
Sonu hicrânla biten bestesini,
İki gencin o hazîn sevdâsı,
Bu resimlerde yaşar hâtırası.