Kartal Şiiri - Mustafa Sürmeli

Bir kartal var kayalıkta, ufka bakmakta,
Kara gözleri yıldırım gibi, şimşek gibi çakmakta.

Bu güzel manzara kaçmaz, seyredeyim, bakayım,
Hey ben senin o asil duruşuna kurban olayım.

Biraz daha sıksa pençesini, kayayı tuzla buz edecek,
Var mı böyle bir mahlûk hey, baktığı yeri titretecek?

Yer gök sakin, kartalın ne yapacağını bekliyor gibi,
Kartal düşünceli, ölüm listesine birilerini ekliyor gibi.

Kesti yerden ayağını, yükseldi işte şimdi,
Göklerin hakimine yan bakacak kimdi?

Açmış koca kanadını semâlarda geziyor,
Gösteri yapar gibi daireler çiziyor...

Kartal acımasız bir bakış fırlatırken gözlerinden,
Zavallı av bîhaberdi öleceğinden.

Hayvancağız titredi, belli ki üşümüştü,
Kartal onun üzerine yıldırım gibi düştü.

Birden bire geldi ölüm, diyemedi el-aman,
Dedim kendi kendime, bu kartal ne yaman.

Parçaladı beş dakikada, ciğerini deşti,
Az önceki masum tavşan şimdi bir leşti.

Karnı doydu galiba, bizimki şimdi kalkar,
Üşüşür başına da akbabalar, çakallar...

Bu ziyafetten sonra birkaç gün acıkmaz,
Zavallı tavşanın yasını dahi tutmaz.

Sonra elbet tekrar av peşine koyulur,
Değiştiremez kimse, bu doğanın kanunudur.

Sen de güzel kardeşim, ya av olursun ya avcı,
Kartallara yem olursan kurtaramaz hakim-savcı!