Karşıyaka Seması Şiiri - Ünal Serhat Yor ...

Kızım ve yaşım ilerlerken mezarlık yolda,
Gök kızıl bir hüzün, yer kara toprak.
Akşamın gölgesi çökerken solda,
Rüzgârda titrerdi serviler ancak.

Her taşın altında bir tarih yatar,
Bir ana, bir baba, ocağında aş kaynar.
Fâni hayat böyle, bir anda batar,
Sanırdın ki burda kesilmiş hayat.

Ne serviler söyleşir, ne taş dile,
Lakin her kabirde bir ifrit kesile,
Düşündüm: İnsan ki bu cani bile,
Bir gün toprağınla kaynaşacak mı?

Hayat bir emanettir, vakti gelir,
Tükenir nefesler, son söz biter,
İmanla göçenler korkmaz ölümden,
Şehâdet dedikleri budur, yeter!

Akşamın hüzünlü rüzgârı eserken içimden,
Bir taşın üstünde bir garip dua okundu.
Eğildim, dinledim, kulak verdim derinden,
Toprak altında bir mazlumun ahı duyuldu.

Karşıyaka dedikleri bu kuru kavga, bu didişme,
Sonunda toprakla bir olur her düşen baş.
Bir gün biz de yatarız işte burada sessizce,
Ne mal kalır, ne mülk; kalırsa bir fatiha, yoldaş!

Ömrüm tükenirse bir gün ansızın,
Beni de bir mazide hatırlar mısınız?
Bir dua okuyun ara sıra kızım,
Mezarımda yalnız koyar mısınız?