Karşıma Kim Çıksa Şiiri - Kağan İşçen

sonsuzluğun ortasında bir ozan:

evreni yaşatan hayat damarları
sana koştuğum yollardır
yaşamaya olan zaaflarım
ne sen ne bir başkası
ne de sadece ben
sonsuzluğun ortası
orda bir ozan
ve yanağımdaki sızı
karşıma kim çıksa
adres yüzlü bir fani
ve sokaklar çocuk sesleriyle
yandaş seni arayışlarıma

güncel ve zoraki
ölüm ve zaman
bir sensin işte sonsuzdan öte
tenden uzak beklemekler toplamı:
ben...
mecburi uzaklıklara mahkum
tek zaman mültecisi
aykırı yalnızlıkların
tek tabancalı kabadayısı

ölçüm hesabım yok
durum durağım
saymayı yıldızlardan
koşmayı rüzgardan öğrendim
kimseyi esir etmedim yalnızlığıma
düşmanımla bile savaşı paylaştım

sen:

özgürlüğü tat yaban bir otta
ve seni sevene
uçurumları boy aynası yaptıktan sonra
arkasından küfretme

aşk...

tek başına yaşanmaya mahkum edilirse
yanılgılarla beslenir
ve cehennemî bir gürültünün içinde
sessiz bir kovuğa sığınır
hırsların onu yakalarsa
linç eder...

oysa
beni anlamak
ve bana inanmak
beni yaşamaktır
seni yaşadığım gibi...