Karşı Kaldırım Şiiri - Oğuzhan Köseoğlu

Yıkılmış bir bina ıssız bir sokak.
Sessiz bir ben.
Sessiz bir beden.
Çıglıklar içinde bir ruh.
Tamir edlimeyecek bozuk bir psikoloji.
İcimde bir yara var ki günden güne,
Beni ele geçirdi.

Kurtulmak için çabam vardı bir zamanlar,
Geceler beni mahvetti.
Artık ne çabam ne de halim var yaşamaya..
Ey dostlar hor görmeyin beni.
Kendimi bildim bileli,
İcim yangın yeri.

Tıkıldım kaldım biryere kime yardım edeyim?
Kendime mi?
Ne bir kuşum uçup gideyim.
Ne yaşıyorum koşup gideyim.
Ne ölüyüm göçüp gideyim.
Ne yapacağımı bilemedim.
Gözüm yaşlı acıyla bakıyorum her yere,
Belkide bu yüzdendir.
Görmeden, inandırıldım bazı şeylere.
Kör olmuşsam bu hüzündendir.

Bir Yusuf gömleği lazım herhalde.
Gözlerimin açılması için.
Takatim kalmadı zifir-i karanlık içim.
Bilinmez yerlerdeyim kendimi bulamıyorum.
Hüzünden kurtulamadan acıya bulanıyorum.
Karşı kaldırım belki daha huzurludur.
Ama Yollarıma çukur kazmışlar, durum budur.