Karşı Cadde Şiiri - Fatih Muhammed Bozdağ

Yine sen...
Senle nefes verirken, o enfes kokunu unutsam da sensizliğe alışamadım daha...
Biraz daha bak gözlerimin içine. Üşüyorum.Şimdi dolunay var.Usul usul kışa yaklaşıyoruz. Kalbimin zerresinde can bulan hayalinin bile müthiş acı verdiğini biliyor muydun? Aslında her şey aynı. En son yürüdüğümüz kaldırımdan kimseyi geçirmiyorum. Ayağına takılan o koca çınarın taşların arasından fırlayan ince uzun kökü, yağmurdan kaçtığımız o telefon kulübesi... Hep yaptığımız gibi oturup banka cadde üstü insanları izliyorum. İnanır mısın sevgilim o insanlar bile aynı. Her şey yerli yerinde yemin ederim. İnanmalısın bana. Kalbime çekilen milin acısını hissetmelisin...

Yine sen...
Göz ucuyla kaçırdığım saçlarının uzunca yeşilleri gözlerimin. Arada bensizleşen ellerim sıkıcı. Olup bitene isim veremiyorum asla. Şimdi gidiyorsun. Allah kahretsin yazamıyo

Yazamıyorum.
Yine sen...
Gidişini andığım an taşıyor göz bebeklerim. Nasıl oluyorsa ya kalemim ıslanıyor ya da kağıdım. Şimdi sevgilim. Gidişine kalem oynatamazken. Öyle bir anda karşıma çıkmana ne demeli?

Yine sen...
Hayalimde anılarını almış kucağına geliyorsun... Hayalimde bile değişmiyor karakterin. Geçtiğin her yer buz kesiliyor. Ellerin kıskıvrak yakalıyor kalbimi. Dur! Onu da alma benden. Ne olur dur! Söz kimseden istemicem seni. Kimsede yaşamıcam aşkını. Hayır ağlamıyorum. Hayır her damlada uzatmıyorum gecelerimi. Kendimden nefret etmeye başlamadım ki hayır dur! Bir adım daha atma. Geçme karşı caddeye. Çok soğuk orası. Üşürüm.Şimdi gidiyorsun. Yine gözlerim bir kaç damla sonrası gelecek ıslaklığın haberini getiriyorlar. Yine yazamamaktan korkuyo... Korkuyorum!