Karmakarışık Paranoya

Bu gece yine kaf dağındaydım
Zümrüdü Ankalar ile toplantıdaydım
Nasıl yandıklarını anlattılar
Ve kül olmayı...
Dinledim uzun uzun onları
Gözlerim aradı geçmiş yılları
Ben onlara dedim ki,
Siz biliyor musunuz?
Seni hiç sevmemiş bir varlık için yanabilmek
Ama asla kül olabilememek...
Kül et beni yarabbim diye ağlayarak uyuyakalıp,
Her sabah aynı acılara yeniden uyanmak...
Beyaz arabalı esmer prensim...
Senin her kötü sözünde parça pinçik olmak...
Zümrüdü Ankalar bile ağladı halime
Artık utanıyorlar,
Biz küllerimizden doğabiliyoruz demeye.