Karlı Günler Sürüyor Yine

Kar iyice kenti sardı. Yalnız damlar değil beyazlaşan; sokaklar, kaldırımlar, parklar, merdivenler (ah, İstanbul’un merdivenleri!) , bazı caddeler, bile.

Bir cumartesi sabahı, yine yalnız ama bu kez, ne hikmetse bir sevinç çığlığı uyanışta ya da kendine güven duygusu.

Kar lapa lapa yağıyor, İstanbul beyaz.

Yürümeliyim diye düşünüyor insan…

Boğaz yeşil ile mavi arası dönüşümlü, iki beyaz bakışımlı kıyı ortasında…

Hava soğuk, olsun yine de yürümeli insan.

Belki de kar neden, uyanıştaki sevinç çığlığına. Bir sevinç çığlığı daha sokağa çıkınca: yerler beyaz ve kaygan, birlikte; çocukluk günleri sanki.

İstiklal caddesinde yürüyorum, herkes gibi ben de adımlarımı özenle atıyorum; dikkatli, güvenli ve sağlam adımlar atıyorum.

Düşsem n’olur ki…

(Yanıtsız Mektuplar da Hicran, İş Kültür yay. 2003)