Karlı Bir Gece Şiiri - İbrahim Yay

İnce kar kristalleri sokak lambasının altında yukarı aşağı süzülüyor.
Gündüzden kalan kardan yansıyan ışıklar, etrafı loş bir ışıkla boyuyor.
Baktıkça dışarı seni engelleyen şey o keskin ama tatlı soğuk oluyor.
Hatırlıyorsun yoğun geçmişini, hissediyorsun, hayat daha da yoruyor.

Ellerini cebine sokup dışarı çıkıyorsun hava karanlık ve soğuk.
Etrafı süzüyorsun, hissediyorsun ki hiç bir ses yok boğuk.
Uzaklarda bir çift göz parlıyor sana; ilgili, sıcak ve yoğun,
Aslında beklemiyordun kalbine iyi gelecek güzel bir konuk.

Eldivenin dışından teni hissetmek istiyor insan ama çok zor.
Yakından onun nefesini hissediyorsun sanki seni eriten bir kor.
Gülümserken görüyorsun gözlerini, daha uzun bakmanı bekliyor,
Biliyorum yorgunsun ama onun için güzel kalbini bir kere daha yor.

Karın sıkışma sesi rahatlatır mı bir insanı severken bu kadar?
Her adımında daha da uzayan, geri dönüşü olmayan karar.
Yaşıyorsun hayatı, vazgeçme ve devam et bu yaşam sana yarar,
Eğer bitirirsen veya o bitirirse bir yerde, yaraların daha da kanar.