“Karla Yar Aşkı.“ Şiiri - Celal Çetin

Hayale daldım, Kar özledim çölde.
Sevdam Kara, sebebi bilmecemde.
Görmeden inanmıştım kim ne derse.
Çöldekine Kar, kolay anlatılmaz.

Onu konuşan herkesi dinledim.
Yapılan belgeselleri izledim.
Onu yazan kitapları, hatmettim.
Kar, ilimle daha fazla tanınmaz.

Hayal bu, yolum geçti Toroslardan.
Enginler erimiş, aylardan nisan.
Zirveleri, seyre daldım uzaktan.
Görenler, görmeyene anlatamaz.

Kitaplar, yazmıştı rengini beyaz.
Bilenlerdense, dinlemiştim en az.
Işık vurmayınca renk anlaşılmaz.
Onu gördüm şimdi, Ona yakınız.

Oraya yerleştim, bekledim kışı.
Ocakta gördüm, suluca yağışı.
Sonra, kepeklerin devir alışı.
Yağışlar bitti, Güneş doğdu biraz.

Yağışını gördüm, sırrına erdim.
Soğukluğuna benliğimi verdim.
Hayaldi, Yârimle sevdamı derdim.
Karla Kar oldum, bitti hasretimiz.

Kara sevdamı, kimler takdir etti.
Derler, derviş’in fikri neyse, zikri.
Celal Yarda, tefsirine Kar dedi.
Düşü ağyar olan, Yâri anlamaz.

Karla Kar olanlar titrer erirler.
Karda yâri görenler, sus mu derler.?
Harcamakla biter mi verilenler.
Balık su içmekle, Derya eksilmez.