Karınca Yiyen Şiiri - Naki Aydoğan

Bir karınca yuvasının başında oturmuş karıncaları seyrediyordum.
Güneşli bir gün açık bir yokluk vardı havada.
Merakım vardı karıncalara.
Ölü bir zamanımda işim gücümle yokluğa karışmıştım.
Bir nevi tatildeydim.
Bir nevi dünyayı kendi haline bırakmıştım.
Yalın ruhumla geziyordum.
Ruhumda oturuyor ruhumda kalkıyordum.
Ve karıncaların arasındaydım. Karıncaların ruhumda dolaştığını izliyordum.
Karıncaların ruhlarına nasıl girebilirdim. Elimde kâğıt kalem az gelirdi.
İyi bir fotoğraf makinesi ve ya iyi bir video kamera olmalı yani karıncayiyen olmalıydım
Karınca yemezdim hayatlarını yer, hayatlarından hayatımı kazanırdım.
Karıncayiyenin burnu benim elimde kameram merakımla koklardım.
İnsanoğluyum nasıl bırakırım dünyayı amatör olsa da döndürürüm yine dünyayı.
Benim hobim karıncayiyenlerin gereksinimi karıncaların varoluşu.