Karınca ve Çocuk Şiiri - Duygu Günkut

Bir bahçede çimen ve çocuk kucak kucağa
Bahar güneşine yakalandılar,
Oyunlarının güzelliğinin doruğunda.

Çocuk doğruldu, yavaş yavaş ayağa kalktı, çimen yerde
Bahar güneşi ılık ılık,
Gülümsediler birbirlerine, çocuğun kirpiklerinde.

Birden bir bulut geldi, sakladı bahar güneşini
Ve o bulutun gölgesinde
Korkuttu çocuğu bir karıncanın ayak sesleri.

Bir baloncu geçti; mavi, sarı balonlar ipin ucunda
Çocuğun gözleri bir an takıldı onlara
Karıncanın ayak seslerinin uğultusu hala kulağında.

Akşam yatağında uykusuz yattı, düşündü çocuk;
Çimeni, balonları, karıncayı, güneşi...
Onun yaşadığı şu güne daha hangi birimiz doyduk!