Karın tokluğuna çalışırdım oysaki

yanık nağmeler dökülürdü dudağımdan
duyan olmazdı
modern değillerdi belki
belki geri
veya çok ileri
nağmeler dökülürdü dudağımdan
şair gibi..

yanık nağmeler dökülürdü dudağımdan
soran olmazdı
muhtaçtım belki
huzura açtım
karın tokluğuna çalışırdım oysaki
dünyayı taşırdım sırtımda
mola taşına koyup bazen dünyayı
dökülen nağmeleri toplardım
hamal gibi...

yanık nağmeler dökülürdü dudağımdan
gören olmazdı
musallat olup birilerine
kara mizah yapardım
gülen olmazdı..
mizana çekerdim sonra kendimi
her isyana bir kesik atardım
belki ayrılırdım parçalarıma
ve her parçam bir nağmem olurdu
birken binler olurdum belki
sonra milyonlarca nağme
mahşer gibi...