Karın Fısıltısı Şiiri - Mahmut Tuğrul Ağsu

Karın Fısıltısı

Kış, kentin sırtına beyaz bir ceket giydirir;
Eski bir masaldan düşmüş gibi, her sokak köşesi bir kartpostal olur.
Üşüyen sokak lambaları, titrek bir şiir okur karanlığa;
Işıkları, rüzgârın ellerinde titreyen bir mum gibi dalgalanır.
Penceremde buzdan nakışlar işler gece;
Sanki görünmez bir el, camı kristal bir dantel gibi işler
Ve soğuk hatırasını bırakır.
Gökyüzü, üşümüş bir çocuk gibi büzüşür Ufukta; gri bir battaniyenin altına saklanmış bir hüznü vardır.
Rüzgâr, savruk bir şair gibi esip geçerken,
Kırılgan dallara fısıldar eski masalları;
Her esintide bir ninni saklıdır belki de,
Gecenin kulağına fısıldanan unutulmuş bir şarkı gibi.
Ay, üşümüş bir fener gibi solgun;
Sislerin arasından süzülen bir hayalet ışık,
Gökyüzünün derin yalnızlığında kaybolmuş gibi…
Yıldızlar, kardan battaniyesine sarınır,
Küçük bir çocuğun uykuya dalarken yorganına sıkıca sarılması gibi.
İnsan, soğukta daha çok insandır belki,
El uzatır, nefes paylaşır, dua olur avuçlarında.
Buz kesmiş parmakların arasında sıcacık bir tebessüm dolaşır,
Bir çift el, başka bir çifti sarınca kış biraz daha ısınır.
Ve her kar tanesi, yere düşerken bir hikâye fısıldar,
Belki de eski bir mektuptan kopmuş bir cümle gibi,
Kim bilir?
Belki biri çıkar, çocukluk kokan bir dua üfler avuçlarına,
Bir başkası, üşüyen yüreğini bırakır ellerinin arasına.
Kardan bir sessizlik iner şehrin üstüne,
İnsan en çok o zaman duyar kendini.
Ve belki de kar, aslında baharı müjdeler usulca,
Kim bilir?

Mahmut Tuğrul AĞSU