_ihtiyacı kadar öldürmeliydi insan
hayvanlar gibi..._
bir zamanlar gençtim aynadan
aklın yetemediği felsefe misali
saçaklardan korkusuz bakıp
karanlık ayaza uzanan başımla yıldızları istemiştim sadece
ve
içimi unutup, el yordamıyla ışığa yürümüştüm!
nice kapılara açılan
...
mum yanığı duvarlarla çevrili geveze yolcuları bezgin hayatta
bilinmezliğe gebe her dilek bir duaydı / unutmuşum!
şimdi, ne yerim belliydi, ne zamanım...
gözyaşım düşünce kırıldı sandığım aynada
geçtim karşıya
bin bene boğdum cihanı / büyüdüm!
ne beyaz saf kaldı, ne de siyah asaleti
artık Tanrı’yı oynayan bir noktaydım
ve
hiç ummadığım bir anda öldüm
Kayıt Tarihi : 20.2.2008 18:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!