Kargınmış tin Şiiri - Enver Levent Batur

_ Kırlarda yürürken
endişeli feryatlarla bozguncu renkler özümü kavradı
heyecanlıydım

bir sözüm daha vardı elini uzattığında
yüreğim ve yine öksüz kalan adanmışlığım.

Ey kam
nedir bu kelime sarhoşluğum?

Bir sorum vardı daha doğrusu
neden bu umarsız mutsuzluğum
büyülenmiş ruh saatlerim

yapraklarını topladığım turkuaz çelişkilerimin huzursuzluğu.

Kırlara yürürken uzak bir yerlerden
gerçekten üzmek istesem
garip biçimlerle örülmüş haykırışlarımı hiç yazmaz mıydım?

_ Gri ay ışığıyla
pek kısa bir süre için gece peçeye döndü şimdilik
sarı ağıyla itiraflar sökmek ister gibi yüreğimden

önce salkım saçak başaklarla örtülü vadiyi
sonra adını uçuk mavi geceye fısıldayan titrek sazlıkları avcuna aldı
sessizce yayarak şiiri ay grisi iç çekişlerime.

Adını mırıldanan yağmurlarla penceremde şimdi
kargınmış tin’im
ve sayılmayacak kadar çok pişmanlıklarım.