Karga Yemi Şiiri - Bengi Su 2

Her şeyi çekip çıkarmışsın da
vazonun dibinde bir ben kalmışım gibi
seyrediyorum aynada yüzümdeki arsız sanrıları
inatkar susuşlarımı
ve daha da bindiriyorum üst üste
var sanıyorum
oralarda birileri
omzuma destansı bir şefkatle dokunacak.
ama bir anda hiçbir kayaya çarpmadan esen rüzgar
soluksuz bir fırtınaya dönüyor etrafımda
illaki sığınak bulurum sanıyorum
bunların hiçbiri değmez
bana uğramaz bi şeycikler diye düşünüyorum
her adımımda beni oradan oraya sürükleyen
küstah fırtınalarla boğuşurken
göğün içinden bir karga sürüsü beliriyor
en önlerindeki kibirle bana bakıyor
tam o an inatla inandığım
tüm yalanlar uçuşup gidiyor
yalnızlığın soğuk hastanemsi duvarlarında
kafamda kurduğum fedakarlık parıltılarının
merhametin kadifemsi sesinin
aslında
kendimle oynadığım bir
evcilik oyunu olduğunu anlıyorum
bir başıma onca yolu yürüdüğüm gerçeği
damarlarıma bir bir pıhtılar dizer gibi
tıkıyor beni
ve bağırmak istediklerim
müebbet yiyor deli damgalı senaryolarım tarafından
ses tellerime hapsoluyor
sonra oradaki düğümler doğuruyor yenilerini
tellere kuşlar konmaya çalışsa da
yanlış algıların ikna ettikleri yüzünden
cıvıltılara inanmıyor kafa sesim
zihnimi öncü karganın iğrenç sesine hapsediyorum
bu diyorum yaşamak, sevmek, şanslıysan sevilmek
onun rengi kadar itaatkar, sürüsü kadar sağır edici
bir başkaldıra gör
nasıl çürüyorsun onların kuru ve
ceset dolu kanat çırpışlarında