Kardeşlik Şiiri - Necip Zeybek

Aynı evde doğduk,
Aynı kadına anne dedik,
Aynı adama baba,
Aynı tastan su içtik,
Aynı memeden emdik...
Kardeştik biz, kardeş...
Ama ne kadar kardeş acaba?

Yeni kazılmış bir mezarın başında,
Put gibiyim ayakta...
Kardeşimin İsmi yazar,
Yan yatmış bir mezar taşında.
Ben soğuk soğuk terlerken,
Göç etti diye çok erken,
Ah çeker,
Vah çeker de yanar,
Eş dost akraba...
Anam ağlar, bacım ağlar,
Yakınlar ağlar,uzaklar ağlar;
Farkım yok gibi,
Donuk donuk dıştan bakan şu adamla;
Akmaz benim de gözümden bir damla.
Kardeştik biz, kardeş...
Ama ne kadar kardeş acaba?

Okul sıralarında ayrılmıştı,
Yollarımız galiba:
O,ayrı şeyler duyar,
Ayrı şeylere güler,
Bakar oldu ayrı şeylere...
Ben ayrı...
Ve atıldığımızda hayata,
Doğrularımız ayrı, yanlışlarımız ayrı,
Kaygılarımız, arkadaşlarımız,
Öfkelerimiz, sevinçlerimiz ayrı ayrı.
Kavgalarımız, hayranlıklarımız ayrı...
Ayrı düşünsek de ayrı yaşasak da gayrı...
Yine kardeştik biz, yine kardeş
Ama ne kadar kardeş acaba?

Başka mezar başlarında ağıtlar dinlemiş,
Ağlamıştım oysa o zaman ben.
Ana ayrı,
Ayrı olsa da baba,
Toprağa yüreğim girmiş gibi,
“Kardeşim, kardeşim” diye inlemiştim,
Oysa o zaman ben...
Ekmeğim gibi acılarımı paylaşmıştım,
Sevinçlerimi,
Korkularımı paylaşmıştım onunla.
Umutlarımı umut edinmiş;
Hayallerimi hayal...
Onunla heyecanlanmıştım;
Ve ağlayıp gülmüştüm,
Hatta ölüp ölüp canlanmıştım onunla...
Ana ayrı,
Ayrı olsa da baba,
Onunla da kardeştik biz, yine kardeş;
Ama ne kadar kardeş acaba!

Kardeştim ben,
İkisiyle de kardeş...
Birisiyle, aynı kandan,
Göz yaşı bile dökemesem de arkasından...
Diğeriyle kardeş,
Olmasa da kanımdan,
Ayrılmadı çünkü o hiç yanımdan...
İyi- kötü günlerimizde beraberdik,
Doğruda, yanlışta beraber...
Ve adım gibi biliyorum ki,
Cehenneme de gitsem,
Vallahi orada da edecek bana eşlik.
Öz kardeşimin mezarının başında
Anladım, anladım ki;
Yalnız kandan değil;
Kültürden de doğarmış kardeşlik!

Ana duygu:Kültür bağı ile oluşan kardeşlik de en az kan bağı ile kurulan kardeşlik kadar önemlidir,değerlidir...