Kardelenya Şiiri - Mehmet Akif Ardıç

çocukken de çılgındı hep
deli-dolu, umursamaz
hayâl, denizleirn sonunda...
bir kartanesiyle başlardı herşeye
çılgınca.

çocukken... ne de güzeldi düşler
nasıl da konuşurdu çiçeklerle
ve nasıl da masumdu gökyüzü,
- ahhh, sevgili aşkımmm -

«nisan ayları, mayıs ayları,
gökte çoban yıldızları...»
unutmamıştı hala
nasıl da konuşurdu onlarla
onlar susardı
o, gülerdi o zaman
büsss-büyüktü
dokunsa dünyayı yıkardı avuçlarıyla

çocukken de hayal kurardı
yıldızları toplardı avuçlarında
üfürünce uçuverirlerdi
giden her yıldızla
gözleri dolardı.

oyuncak derdi, oyuncak...
üstüne basa basa
gökyüzü demezdi hiç
orda büyümüştü
orda.. kanatları bembeyaz iki gül
gülümserlerdi ama öpünce

ANAT derdi birisine
diğeriyse ÇILGIN...
- tıpkı kendisi gibi -
o koymuştu bu adı
büsbüyük olsun demişti
yıkıversin dünyayı avuçlarıyla
ama avuçları yoktu ki onların!
gülümserdi o zaman

bir anda yıkılmıştı dünya
o yıkmamıştı
saklamıştı o zaman avuçlarını...
melekleri öldürmüşler
ifritler basmıştı her yanı
meleklerin yüzüyle

o dokunmamıştı gökyüzüne
kim ıslatmıştı denizleri
ya kim sus pus etmişti gülleri
öcüler mi?

çocukken de hayal kurardı
yıldızları toplardı avuçlarında
üfürünce uçuverirlerdi
giden her yıldızla
gözleri dolardı.

.........şimdi de yıldızlara bayılıyor
bir tek onlar değişmedi
arasıra uçuverseler de seviyor onları
ama dokunamıyor avuçlarıyla
«belki.. onlar da yıkılır» diye...

7 Ağostos 1992